Książka Jadwigi Mizińskiej Filozofia pocieszenia nawiązuje tytułem do dzieła Boecjusza O pocieszeniu, jakie daje filozofia. Od tamtego czasu, czyli od późnej starożytności, kategoria pocieszenia została przez filozofię zignorowana, a nawet zupełnie zapomniana. Filozofia, za nią i współczesne nauki społeczne, skupiły się głównie na interpretacji i wyjaśnianiu, w najlepszym zaś razie – rozumieniu człowieka i jego zachowań. Tymczasem ludzie przezywający swoje dramaty, a często również tragedie, potrzebują także pocieszenia. Zwłaszcza w takich, jak nasze czasach, które same siebie określaj a jako kryzysowe. Kryzys to sytuacja nie tylko niezrozumiała dla intelektu, ale również głęboko stresująca i frustrująca psychicznie. Powodująca kumulowanie się przykrych przeżyć niepewności, niepokoju, strachu i lęku. Współcześnie skutkuje to choroba depresji przybierającej postać społecznej epidemii. W tej sytuacji filozofia ma obowiązek zabrać w tej sprawie głos, w przeciwnym wypadku pozostawia ludzi samotnych i przerażonych, zdanych tylko na amatorskie porady różnych „podręczników sztuki życia”. Dobrze się wiec stało, że oto pojawia się próba filozoficznego spojrzenia na możliwość udzielenia psychologicznej, moralnej i egzystencjalnej pomocy człowiekowi zagubionemu w chaosie wartości i w chaosie samego życia. Książka Jadwigi Mizińskiej Filozofia pocieszenia ma charakter autorski – przedstawia oryginalną koncepcję, wedle której smutek i wszelkie jego odmiany są stanami „zamarcia”. Autorka uważa, iż śmierć nie jest nagłym aktem kończącym życie, ale że wdziera się ona, czy raczej włącza do życia na każdym jego etapie. Różne stany i stadia „zamarcia” nie są jedynie czymś negatywnym, pełnią one ważną funkcję jako nadające życiu dynamizm i prowokujące do jego rozwoju. Problem jedynie w tym, aby mieć świadomość ich nieodzowności i uczyć się ich przezwyciężania, (ale także, do pewnego stopnia, akceptacji). Książka składa się z dwóch części. Pierwsza ma charakter teoretyczny. W pierwszym rzędzie analizuje ona trzy paradygmaty kultury: kulturę siły, kulturę przemocy oraz – kulturę pomocy, wskazując, iż negatywne skutki dwóch pierwszych konieczności prowadzą i domagają się powstania tej ostatniej. Następnie Autorka przedstawia poszczególne formy „stanów zamarcia”, poczynając od „przelotnego smutku”, a kończąc na „depresji”. Są one ilustrowane fragmentami literatury pięknej, dającymi wnikliwe i obrazowe opisy ludzkich przeżyć w owych, bolesnych stanach. Część druga to zbiór autentycznych wypowiedzi osób na temat tego, jak radziły one sobie w konkretnych, dramatycznych egzystencjalnych sytuacjach: jakiej formy pocieszenia doświadczyły ze strony innych ludzi oraz w jaki sposób same udzielały innym, poszkodowanym przez los wsparcia. Jestem przekonana, że książka Jadwigi Mizińskiej znajdzie wielu czytelników, zarówno w gronie profesjonalnego środowiska humanistycznego, jak tez wśród zwykłych, spragnionych nie tylko diagnozy, ale i pomocy oraz pocieszenia – osób Prof. dr hab. Alina Motycka IFiS PAN Warszawa Jadwiga Mizińska – profesor zwyczajny, kierownik Zakładu Socjologii Wiedzy w Instytucie Filozofii UMCS w Lublinie. Od czterech kadencji Prezes Lubelskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Członek Polskiego Towarzystwa Etycznego. Inicjatorka i współredaktorka serii wydawniczej „Lubelskie Odczyty Filozoficzne”. Członek Kolegium Redakcyjnego, a następnie redaktor naczelna czasopisma „Colloquia Communia”. Uczestniczka seminarium „Filozofia Nauki” PAN. W sowim dorobku posiada ponad 200 artykułów, rozpraw naukowych i recenzji. Autorka licznych książek, między innymi: Uśmiech Hioba (1998), Imiona Losu (1999), Herbert-Odyseusz (2001), Duchy Domu (2006), Wina i wybaczenie (2007). Krąg zainteresowań: socjologia wiedzy, antropologia filozoficzna, filozofia kultury, etyka, filozofia literatury, filozofia pedagogiki. źródło opisu: Maximum, 2009 źródło okładki: źródło własne