Hamilton, najstarszy felietonista polski, urodzony w wieku XIX, działający w wieku XX, młodnieje z dnia na dzień, publikując zawsze coraz żywsze i żwawsze teksty w "Kulturze". Siły do pracy i wieczną młodość daje Hamiltonowi świadomość, że należy on do wielkiej rodziny Hamiltonów, którzy są wszędzie. - My Hamiltony - mówi o sobie Hamilton I, nestor felietonistyki polskiej - wszędzie dzierżymy w naszych dłoniach pierwsze skrzypce. Jesteśmy stolicą Bermudów i jednym z ojców Stanów Zjednoczonych, jesteśmy tym miastem w Szkocji, gdzie labourzyści wygrali w roku 1978 wybory uzupełniające do Izby Gmin i jesteśmy czołowym autorem "Kultury", który przyczynił się wydatnie do zwycięstwa labourzystów w Szkocji. My Hamiltony bowiem, wszystko jedno, czy jesteśmy filozofem, czy stolicą jakiegoś kraju, felietonistą czy ojcem mocarstwa - to do siebie i to w sobie mamy, że się popieramy. I niech jeden z nas odniesie gdzieś sukces, natychmiast ze wszystkich zakątków globu zrywa się nawałnica frenetycznych i epidemicznych oklasków. Kto klaszcze? Hamiltony. Kogo oklaskują te Hamiltony? Hamiltona. Tego z Hamiltonów, który odniósł właśnie kolejny sukces. A sukcesów nam nie brak, chociaż zdarzają się też klęski. Hamilton I nic nie może i wszystko może, bo jest jednym z wielu Hamiltonów, którzy śledzą się wzajemnie, uważając, ażeby nie zrobić świństwa sobie i Bogu. Gdy w Hamiltonie na Bermudach wybuchły krwawe zamieszki, zanikły one natychmiast na wiadomość, że u Hamiltona w "Kulturze" spokój. Dlaczego zanikły? Ze wstydu. źródło opisu: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979 źródło okładki: Zdjęcie autorskie