“Powieść zaczyna się niczym nieskomplikowana historyjka o bogatej i błyskotliwej angielskiej rodzinie, która z powodów zdrowotnych tuż przed I wojną światową zamieszkała w Mentonie na południu Francji. Potem, z biegiem czasu, w latach 20. i 30. można dostrzec stopniowe narastanie neurozy, zamknięcia się w sobie, izolacji, a nawet omamów. Komfort i piękno willi w Mentonie zdają się paraliżować w bezlitosnym słońcu południa; drobiazgowo opisywana przez autora obfitość jedzenia czyni powolne i bezcelowe życie jeszcze bardziej ospałym. To, co nie zostało w tej książce wypowiedziane, jest tak samo ważne jak słowa, które w niej padły. Czasami to miłość, czasem nienawiść. Tak wiele pozostaje ukryte po to, by nagle wyjść na jaw i wywołać wstrząs. Powieść pokazuje śmiertelne drgawki rytuałów i zasad, które niegdyś kształtowały życie. Można zadać sobie pytanie, jak rodzina może mieć tyle szczęścia i być zarazem tak głęboko zraniona. Ostatecznie rzeczywistość burzy ten sztuczny świat. To historia świetnie opowiedziana. Giles Waterfield potrafi wykreować niepokojące wrażenie melancholii i wyparcia, pokazując, jak dobre wychowanie, a nawet poczucie humoru mogą służyć ukryciu uczuć, których nie chce się ujawniać ani dopuszczać do świadomości. To, wraz z atmosferą narastającego zagrożenia, na tle piękna i pozornej wygody, czyni Długie Popołudnie niezapomnianą lekturą. Powieść, napisana z poruszającą czułością i taktem, jest dziełem wybitnym”. Max Egremont źródło opisu: www.okle.pl źródło okładki: www.okle.pl