Dlaczego kochamy kobiety zbiór opowiadań Mircei Cărtărescu, publikowanych wcześniej w rozmaitych gazetach i czasopismach kobiecych to książka dość odmienna od dotychczasowych dzieł w dorobku pisarza. Autor, który przyzwyczaił nas już do swojej postawy romantycznego samotnika, odsłania przed nami nowe oblicze doskonałego obserwatora kobiet. Przedstawicielki płci pięknej to dla niego nie tylko obiekty estetyczne (Mała murzynka, Złota bomba, A Lovely little Jewish Princess...), ale również uosobienie delikatności, czułości, niekiedy ściśle powiązanej ze wspomnieniem tej pierwszej miłości miłości matczynej. Kochamy umysłem dziecka, przekonuje nas autor w swym opowiadaniu o takim samym tytule. Również opowiadanie Iryski niesie ze sobą ładunek emocjonalny z lat dziecięcych. Autor uchwycił w nim jedno z najbardziej intensywnych odczuć nieoczekiwane uczucie odurzenia, rozpłynięcia się w nostalgii wywołane nagle przez przypadkowe rozpoznanie na ulicy zapomnianego zapachu, który przeszywał jego umysł na wskroś , zapachu z lat dzieciństwa, kojarzonego z bliskością matki. Różowe cukierki, okrągłe, lekkie, sformowane z ciągnącej się słodkiej masy , które dziecko otrzymuje od mamy w momencie paniki, gdy przez chwilę zdawało mu się, że zostało opuszczone, pozostają już na zawsze abisalnymi czynnikami rekonstruowanego poprzez miłość uniwersum. Niektóre opowiadania, choć nie brakuje w nim (przywołanych choćby pośrednio) kobiet, stanowią pretekst do głębszych przemyśleń na temat seksualności, miłości i świadomości uczucia. Seks pociąga za sobą głębokie zawężenie świadomości, wyjście daleko poza konwencje społeczne i etyczne, wyzwolenie z tabu, wyzbycie się niesmaku, szukanie przyjemności w tym, co zakazane i perwersyjne. Miłość, ze swoim silnym pierwiastkiem kulturowym, zostaje pominęta w najintensywniejszych momentach aktu płciowego, jak część skorupy mózgowej osłaniającej naszą nagość (...) Mimo tego, coś z psychicznej więzi w prawdziwym związku, nazywane miłością, coś esencjonalnego, o czym mówi się zbyt mało, sprosta nawet najbardziej niszczącemu, symbolicznemu obnażeniu przekonuje nas autor w opowiadaniu O intymności . Kilka form prozatorskich to literackie zerwanie z wiekiem dorastania. Gdy w opowiadaniu Papierowy diabeł Wiktor rozstał się z Ingrid, składa z papieru ogromnego diabła, którego maluje i przyozdabia swoimi mlecznymi zębami. Podobnie w opowiadaniu Magiczna książka mej młodości takim symbolicznym momentem jest zburzenie opuszczonego domu, gdzie bohater czytywał kultową powieść okresu dojrzewania. Nie zabrakło w opowiadaniach domieszki humoru. Na przykład w Irish Cream , gdzie autor opisał podróż do Irlandii w towarzystwie dwóch nie przepadających za sobą poetek, które przez cały czas nie zamieniły ze sobą ani słowa. Opowiedział też o nieprawdopodobnym spotkaniu z hrabiną, która według legendy ukazuje się czasem nocującym w zamku gościom. Osobnym epizodem jest przekład rumuńskich wierszy na irlandzki przez grupę młodych poetów wysiłek sowicie zakrapiany irlandzką whiskey. Kto zaś czytając po kolei wszystkie miniatury, wciąż nie zna odpowiedzi na pytanie dlaczego kochamy kobiety , znajdzie ją w ostatnim tytułowym opowiadaniu. Oto niektóre z odpowiedzi: Ponieważ są blondynkami i brunetkami, rudowłose, seksowne, ciepłe i pełne wdzięku (...) Ponieważ są kobietami, ponieważ nie są mężczyznami. Ponieważ z nich powstaliśmy i do nich wracamy, a nasz umysł krąży nieustannie, niczym przyciężkawa planeta, tylko wokół nich . Książka, która bije w Rumunii rekordy popularności. Wg rankingu dla 2005 roku sprzedała się w nakładzie 75000 egzemplarzy, zajmując drugie miejsce tuż po Kodzie Leonarda da Vinci (110 000 sprzedanych egzemplarzy). Ciekawe, dlaczego...