Gdy ktoś spojrzy na tytuł tej książki, a nie jest obeznany z historią, może pomyśli, że chodzi tu o konkury, romanse, że królowie dobierali sobie żony według potrzeby serca czy urody proponowanych kandydatek. Tymczasem nic bardziej złudnego. Przez całe wieki małżeństwa królewskie miały inne cele. Uroczystości te były wielce paradne, małżonkowie hojnie obdarowywali się, bywało mnóstwo gości z odległych krajów, ale niezmiernie rzadko król żenił się z miłości. Zwykle chodziło o sojusz przeciwko wspólnemu wrogowi, albo następstwo tronu, wreszcie zakończenie sporu o ziemię pograniczną. Tak było i u nas. Królowa Jadwiga została żoną wielkiego księcia litewskiego Władysława Jagiełły, gdyż oba kraje miały nieustające zatargi z groźnym sąsiadem - Krzyżakami. Po jej śmierci Władysław Jagiełło właściwie nie miał prawa do tronu, chociaż mu nikt tego nie kwestionował, wolał się jednak zabezpieczyć. Poślubił wnuczkę ostatniego z wielkich Piastów, Kazimierza Wielkiego, hrabiankę celejską Annę. Tylko trzecia żona, Elżbieta z Pileckich Granowska, była jedyną miłością króla, co przysporzyło mu mnóstwo kłopotów, gdyż nie pochodziła z rodu panującego. Każda z nich spełniała rolę, jaką królowej przystało: przyjmowała posłów zagranicznych, przysparzając królowi sprzymierzeńców, listownie lub ustnie kłóciła się z wielkim mistrzem krzyżackim o zagrabione ziemie, urządzała przyjęcia na zamku, uczestniczyła w sądach królewskich, utrzymywała na dworze kopistów, grajków, śpiewaków, hafciarzy, dawała hojne jałmużny, słała bogate dary do świątyń. Jadwiga przed śmiercią zapisała wszystko, co posiadała - szaty, klejnoty, pieniądze - na cele uniwersytetu krakowskiego. I to przede wszystkim naród polski zapamiętał królowej Jadwidze. Dlatego w tej książce starano się przypomnieć mniej znane żony Władysława Jagiełły, zwłaszcza królowę Annę, o której kronikarz krzyżacki napisał, że wyrządziła wiele szkód, a uczyniłaby więcej, gdyby młodo nie zmarła. źródło opisu: Wydawnictwo Spółdzielcze, 1990 źródło okładki: Zdjęcie autorskie