Dzisiaj, niemal dwadzieścia lat po „reglamentowanej rewolucji”, wielu osobom wydaje się, że komunizm jest odległą przeszłością, systemem, który kiedyś istniał, a wraz z jego upadkiem można o nim zapomnieć. W dziesiątym tomie serii „Z archiwów bezpieki – nieznane karty PRL” ukazano, jak błędne jest takie przekonanie. Komunizm nie skończył się wraz z upadkiem ZSRS. Pozostały po nim budowane przez dekady piramidy propagandowych kłamstw, stereotypów, pozostali aparatczycy żerujący dziś na państwowej kasie i w zamian za zniewalanie społeczeństwa pobierający w wolnej Polsce gigantyczne emerytury. Pozostała gospodarcza sitwa, swoisty kapitalizm nomenklaturowy, w którym uprzywilejowaną pozycję posiedli pieszczoszkowie reżimu. Pozostali byli aparatczycy, funkcjonariusze, agentura, wciąż infekujący system państwowy, obecni na wszystkich poziomach struktur władzy, na uczelniach, w szkołach, w redakcjach gazet… Co więcej, pozostały też zmarnowane pokolenia, nie mogące wyrwać się mentalnie z uścisku czerwonej ideologii. To jednak nie wszystko, komunizm bowiem nie odszedł, jest wciąż obecny, choć – być może chwilowo – nie ma ambicji instalowania się nad Wisłą. Czerwony terror jest wciąż żywy i nadal pochłania miliony istnień. Jednocześnie totalitarni przywódcy wciąż pozostają bezkarni. Ale czy może być inaczej w świecie, gdy krwawi dyktatorzy stają się ikonami popkultury, z dumą noszonymi na podkoszulkach przez pokolenia ignorantów, nie wiedzących najczęściej, czyj wizerunek mają na piersiach, a młodzieńcy obnoszą się w koszulkach z napisem „CCCP”, sierpem i młotem czy czerwoną gwiazdą. Natomiast reakcja na jakąkolwiek symbolikę związaną z nazistowskim Niemcami (np. swastyka) jest natychmiastowa. Chociażby ten przykład „wybiórczej tolerancji” wskazuje, iż upiory komunizmu nie zostały przebite osinowym kołkiem i nadal snują się między nami.