Constantin Noica (1909-1987) należy, obok Eliadego, Ciorana czy Ionesco, do znakomitego pokolenia rumuńskich myślicieli i pisarzy urodzonych około roku 1910. Noica pozostał w Rumunii po drugiej wojnie światowej i większość jego dorobku powstała w czasach panowania w tym kraju komunistycznej dyktatury, przez którą był prześladowany. Ostatnie lata życia filozof spędził w niewielkiej miejscowości Păltiniş niedaleko Sibiu, gdzie wraz z kilkoma uczniami, późniejszymi wybitnymi intelektualistami, takimi jak Gabriel Liiceanu, Andrei Pleşu, Victor Stoichiţa, Sorin Vieru i Thomas Kleininger, stworzył nieformalną szkołę filozoficzną, która była alternatywą dla oficjalnej marksistowskiej ideologii. Początkowo zainteresowania filozoficzne Noiki kształtowały się pod wpływem kantyzmu, ale największy wpływ wywarła na niego filozofia Hegla, zwłaszcza Fenomenologia ducha, którą oryginalnie interpretował i której pewne wątki rozwijał we własnych koncepcjach. W późniejszym okresie twórczości rumuńskiego filozofa można też zauważyć pewne wątki bliskie myśli hermeneutycznej, zwłaszcza Heideggerowskiej. Istotne miejsce w koncepcjach Noiki zajmuje refleksja nad językiem rumuńskim i wpisaną w niego wizją bytu oraz kulturą rumuńską. Największym dziełem myśliciela jest wydany w roku 1981 obszerny traktat Devenirea întru fiinţă, który jest wykładem jego ontologii opartej na pojęciu stawania się ku bytowi. W języku polskim dostępna jest jedna książka Noiki, wydane w roku 1997 Sześć chorób ducha współczesnego. Niniejsza praca – pierwsza w Polsce poświęcona rumuńskiemu filozofowi – zawiera teksty polskich, rumuńskich i francuskich badaczy myśli Noiki, poświęcone najważniejszym aspektom jego filozofii. źródło opisu: http://www.akademicka.pl/index.php?zapowiedzi=1&a=1&id=25 źródło okładki: http://www.akademicka.pl/index.php?zapowiedzi=1&a=1&id=25