Lubię dostrzegać, że ten świat nie jest taki zły, że ludzie potrafią być dobrzy i uczynni. Alvin Straight czuje, że niewiele życia mu zostało. Postanawia więc pogodzić się z bratem, z którym wiele lat temu pokłócił się niemal na śmierć i życie. Problem w tym, że Alvin nie może chodzić, a nie stać go na bilet na autobus. To jednak nie jest dla niego przeszkodą. Po drobnych przygotowaniach wyrusza w kilkusetkilometrową podróż na... kosiarce. Sześciodniowa wędrówka pozwala mu inaczej spojrzeć na własne życie, na ludzi, na naturę. W końcu dociera do brata. Obaj staruszkowie nie potrzebują słów, żeby nawzajem siebie odzyskać. To „Prosta historia” Davida Lyncha – niezwykły film, zupełnie inny od rozbuchanych wizualnie „Blue Velvet”, „Twin Peaks” czy „Mulholland Drive”. To także jedno z najbardziej optymistycznych dzieł współczesnej kultury. Optymistą jest Alvin, bo choć wyrusza w podróż z pozoru niemożliwą, to czuje, że odzyska brata. Optymistami są ludzie, których spotyka, bo albo w coś wierzą, albo cieszą się tym, co mają. Optymistą jest wreszcie sam David Lynch – gdyby nie był, nie stworzyłby tej pochwały wytrwałości, hartu ducha i bliskości. Generalnie dobrze być optymistą. Liczne badania pokazują, że ludzie pozytywnie nastawieni do życia dłużej żyją, szybciej zdrowieją z poważnych chorób (łącznie z rakiem), mają niższe ciśnienie krwi, rzadziej zapadają na ciężkie schorzenia. A gdy już dotkną ich jakieś nieszczęścia, znoszą je z o wiele większą pogodą ducha niż pesymiści. Co więcej, zarażają swoim optymizmem innych, a przez to budują trwalsze relacje z innymi ludźmi. Krótko mówiąc, optymistom lepiej się żyje. Skoro więc optymizm przynosi tyle korzyści, to dlaczego nie mogę się oprzeć wrażeniu, że zdecydowana większość ludzi woli być pesymistami? Wolą narzekać, podejrzewać bliźnich o brzydkie myśli i skłonności, oskarżać los i różne siły wyższe o złośliwe działanie na ich szkodę, podejrzewać spiski i zamachy. Jakby im było z tym łatwiej, jakby optymizm był dla nich zbyt wielkim wysiłkiem. Sprawiają wrażenie, że ich najważniejszym życiowym celem jest oczekiwanie na nieszczęścia, by – kiedy się zdarzą – móc oznajmić z ponurą satysfakcją: „A nie mówiłem!”. Pół biedy, jeśli są takimi pesymistami jak mój przyjaciel, który sam siebie określa jako „pogodnego pesymistę”. Kiedyś mi wytłumaczył, że woli zakładać niepowodzenia, bo kiedy coś pójdzie dobrze, to będzie zaskoczony i się ucieszy. Tym sposobem, wyjaśnił, ewentualne niepowodzenia nie doskwierają mu zbyt mocno. Śmiem twierdzić, że w dzisiejszym świecie optymiści zostali zepchnięci do swego rodzaju podziemia. Modniej jest być pesymistycznym, mieć ponurą wizję świata, a optymistów uważać – w najlepszym razie – za nieszkodliwych dziwaków, żyjących w jakimś wyimaginowanym, nieprawdziwym świecie: „No bo, panie, trzeba mieć nie po kolei w głowie, żeby się dopatrywać czegoś dobrego, jak tu, panie, złodziejstwo, korupcja, bandytyzm, Ruskie, Amerykańce, Putin, Obama, brzoza, trotyl”... A ja jestem optymistą. Lubię dostrzegać, że ten świat nie jest taki zły, że ludzie potrafią być dobrzy i uczynni, i to nie tylko przy wielkich wydarzeniach, ale tak zwyczajnie, na co dzień. Lubię wierzyć, że jeśli nawet coś niedobrego przytrafia się mnie czy moim bliskim, to zawsze po coś. Nie wiem, czy dzięki temu będę dłużej żył. Nie wiem, czy będę miał więcej przyjaciół. Tak myślę. I lubię takie myślenie. Piotr Żak jest redaktorem magazynu „Charaktery” i redaktorem naczelnym „Psychologii w Szkole”. źródło opisu: http://www.charaktery.eu/charaktery/2014/05/wstepniak/ źródło okładki: http://www.charaktery.eu/charaktery/2014/05/wstepniak/