Ileż na tej kuli ziemskiej wspaniałych rzeczy, do których śmieją się oczy i wyciągają ręce. Mój Boże, jakże dobrą rzeczą jest życie! - wykrzykuje Colas Breugnon. Colas Breugnon to tytułowy bohater książki Romain Rollanda. Tę książkę niektórzy nazywają najbardziej optymistyczną w historii. Breugnon to człowiek w sile wieku. Ma czterech synów, córkę, ukochaną wnuczkę i nieco zrzędliwą żonę. Na co dzień w swoim warsztacie ciesielskim z wielkim zamiłowaniem wyczarowuje z drewna przedmioty codziennego użytku. Ten z pozoru prostaczek, niepoprawny wesołek, ma też pasję – „największą dla niego uciechę”. Co wieczór siada przy świecy z piórem w ręku i... pisze. Nie dla potomnych, nie dla sławy – „ooo nie! Nie jestem naiwny, znam swoją wartość, Bogu dzięki!...”. Breugnon pisze dla własnej uciechy, o tym, co wokół niego. „Lubię, jak nasze cisawe woły, przeżuwać wieczór strawę połkniętą z rana. O jakże miło oglądać, przewracać, mieszać to wszystko, co się myślało, obserwowało, zbierało, jakże przyjemnie rozdziobywać, kosztować, smakować, pozwalać, by się rozpływało po języku i pomału… Pomału połykać. Tych rozkoszy doznaje człowiek opowiadając o sobie od początku wszystko, co się chwyciło w przelocie, nie mając czasu na należytą spokojną ocenę” – wyjaśnia. I dzień za dniem, cierpliwie, z rubasznym śmiechem przemierza ulice w poszukiwaniu przeróżnych smaczków. Breugnon jest szczęśliwy. Zna swoje miejsce na ziemi, docenia swą wartość, uwielbia życie. Chwyta je całymi garściami, choć dziś wielu powiedziałoby, że ledwie smakuje małą łyżeczką. Bo przecież dziś możliwości są takie… nieskończone! „Dzisiaj mamy większe domy, ale mniejsze rodziny, więcej możliwości, ale mniej czasu. Mamy więcej tytułów, ale mniej zdrowego rozsądku. Więcej wiadomości, ale mniej trafnych osądów (...). Pomnożyliśmy nasze majątki, ale okroiliśmy nasze wartości. Mówimy za dużo, kochamy za mało, a kłamiemy zbyt często. Uczymy się, jak zarabiać na życie, ale nie jak żyć” – to fragment krążącego w internecie tekstu, którego autorstwo przypisywane jest Dalajlamie. Zawartą w nim diagnozę potwierdza w tym zeszycie „Charakterów” Wojciech Eichelberger . Pisze m.in. o ludziach sukcesu, którzy wydawałoby się wszelkie smaki świata mają na wyciągnięcie ręki, a... nie są szczęśliwi. „Gdy w pogoni za sukcesem i statusem próbujemy poddać swoje życie egoistycznej nadkontroli, tracimy spokój i pogodę ducha. Wcześniej czy później (raczej wcześniej) dopada nas poczucie bezsensu i wewnętrznej pustki, a zarazem – paradoksalnie – przepełnia nas lęk, rozpacz lub złość. Gonitwa chaotycznych myśli i skrajnych emocji sprawia, że narasta stres”. Eichelberger podpowiada, jak się wyrwać z tej pułapki. Twierdzi, że przede wszystkim musimy zdystansować się od rozgadanego jarmarku w naszych głowach. Trzeba go stopniowo wyciszyć, by usłyszeć najważniejsze potrzeby, uczucia i aspiracje. Nieco inną receptę na spokój ducha proponuje Regina Brett. Przekonuje, byśmy nieco inaczej spojrzeli na siebie i zweryfikowali podejście do otoczenia. „Na wielką zmianę w życiu składa się wiele małych rzeczy. Kluczem jest robienie wszystkiego, co robimy, z miłością, niezależnie czy chodzi o mycie podłogi, lepienie pierogów, czy o usypianie dzieci, które przez cały dzień źle się zachowywały” - mówi Bret. „Sami musimy zdecydować, ile jesteśmy warci, jaką rolę odgrywamy w świecie i jaki sens nadamy swemu życiu. Nikt inny nie ma w dyspozycji tego, co my – naszych talentów, pomysłów i zainteresowań. Każdy z nas jest oryginalnym egzemplarzem. Arcydziełem”. Uwierz w to. Jesteś cudem. Tak jak cudem był Colas Breugnon. Przekonaj się o tym. Boże Narodzenie jest dobrym ku temu czasem.  Dariusz Ryń jest dziennikarzem, zastępcą redaktora naczelnego „Charakterów”. źródło opisu: http://www.charaktery.eu/charaktery/2014/12/wstepniak/ źródło okładki: Charaktery.eu