Niezliczone są żarty na temat tych, którzy „chcieliby, a boją się”. Tymczasem nie jest to tylko godna politowania słabość ludzka, którą jednym ruchem można zastąpić stanowczością. W literaturze prym wiodą bohaterowie niezdecydowani. Czy będzie to skazany na alzheimera Kurt Wallander, czy na dożywotnie rozmyślania Obłomow, czy też Seymour Glass, który zastrzelił się podczas podróży poślubnej, bo „nie mógł znieść swojego szczęścia” – to sprawa drugorzędna. Mistrzem niezdecydowania, sprzeczności i komplikowania swojej sytuacji życiowej jest bez wątpienia dziwaczny profesor Moses Herzog, bohater znanej powieści Saula Bellowa. Z walizką pełną niewysłanych listów Herzog wędruje z miejsca na miejsce, od kobiety do kobiety, ale ledwo się zjawi, natychmiast szuka drogi ucieczki. Odbywa uciążliwą drogę do swojej przyjaciółki Libby i natychmiast po przyjeździe spostrzega swój błąd. „Muszę wracać, nie potrafię teraz znieść ludzkiej dobroci” – pisze w kolejnym liście. Jest zafascynowany Ramoną, znaną z zamiłowania do wykwintnych smaków i smaczków, ale zaprasza ją na zniechęcający filet z ryby, kupiony w prowincjonalnym sklepie. Niezliczone są żarty na temat tych, którzy „chcieliby, a boją się”, sugerujące, że mamy do czynienia z zabawną i mało sensowną przypadłością, bo przecież jak się chce, to się bierze, a jak się boi, to się ucieka. Wystarczy się tylko zdecydować. Tymczasem nie jest to tylko (i nie przede wszystkim) śmieszna i godna politowania słabość ludzka, którą jednym ruchem można zastąpić stanowczością. Kiedy przed wielu laty podczas kolacji moje (dość małe wtedy) dzieci zachowywały się w sposób trudny do zniesienia, powiedziałem im, że bardzo je kocham, ale czasem nie mogę patrzeć na nie. Były tym zaskoczone do tego stopnia, że – przekrzykując się nawzajem – zarzuciły mi brak konsekwencji albo, co gorsza, brak miłości. „To znaczy, że nas nie kochasz, bo gdybyś nas kochał, to na pewno mógłbyś na nas patrzeć” – brzmiała główna teza. Często wracały do tego wydarzenia. Było im trudno dostrzec, że ten sam człowiek, to samo zdarzenie, ta sama rzecz niekoniecznie i nie zawsze musi mieć takie samo znaczenie emocjonalne. Niedużo później dzieci podrosły i też odkryły, że mnie kochają, ale czasem patrzeć na mnie nie mogą. Wtedy zrozumiały, o co chodziło podczas tej niefortunnej kolacji. Zjawisko jest nader rozpowszechnione i ma rozliczne odmiany. Ktoś uwielbia czekoladki, ale (znów) chce się odchudzać, więc czekoladki traktuje jak swego największego wroga. Ktoś jest ciekawy, jakie to przeżycie, gdy skacze się ze spadochronem, ale nie znosi latania samolotem. Ktoś ceni jakiegoś polityka, ale zarazem drażni go sposób mówienia tegoż. Ktoś kocha swoją matkę, ale niechętnie się do niej zbliża, bo ona natychmiast zaczyna wymówki z cyklu „Bo ty…”. Ktoś kocha swojego partnera, ale nienawidzi jego skłonności do przechwałek. I tak dalej. Pomyślmy sobie o zakochanym bez granic, ale skrajnie nieśmiałym mężczyźnie, który o niczym innym nie marzy, jak tylko o spotkaniu obiektu swojej adoracji, ale na jej widok przeżywa trwogę – bo coś trzeba zrobić, coś powiedzieć, spełnić jakieś niejasne oczekiwania. Wolałby się zapaść pod ziemię. Więc milczy (w najlepszym razie) lub (w najgorszym razie) ucieka. Pomyślmy o kimś, kto musiał dokonać wyboru. Kiedy jednak już to zrobił, natychmiast pomyślał, że to, co odrzucił, z pewnością jest lepsze niż to, co wybrał. Więc zmienia zdanie, zmienia decyzję i… to, co teraz odrzucił wydaje mu się lepsze. Ciąg dalszy jest znany. Nie warto udawać, że zjawisko jest wyjątkowe, rzadko spotykane. Jest powszechne i choć jest rozwiązywalne, to bynajmniej niełatwo wyjść z tych niekończących się sprzeczności. Wiele osób tkwi w takich pułapkach godzinami, dniami, a nawet latami. Świat bowiem nie jest (na szczęście) taki prosty, że coś jest czarne, albo coś jest białe. Co gorsza, czarne nie zawsze jest czarne, a białe nie zawsze jest białe. źródło opisu: http://www.charaktery.eu/charaktery/2011/08/wstepniak/ źródło okładki: http://www.charaktery.eu/charaktery/2011/08/wstepniak/