Intymność to sfera wyjątkowej, niepowtarzalnej wolności. Można nią dobrowolnie się dzielić, można ją - jak każdą wolność - stracić po barbarzyńskiej inwazji. Intymność ludzka to wielka tajemnica. Nie tylko dlatego, że trudno ją pojąć, ani dlatego, że to najbardziej skrywana przed światem część ludzkiego Ja, ale także dlatego, że z samej natury rzeczy jest to niedotykalna, nieprzenikniona część naszego świata. A człowiek – wszystko na to wskazuje – chce (potrzebuje? musi?) mieć swoje tajemnice. Mężczyzna, kobieta, dziecko. Każdy. No, może prawie każdy. Intymność to sfera wyjątkowej, niezwykłej, niepowtarzalnej wolności. Można nią dobrowolnie się dzielić, można ją – jak każdą wolność – stracić po barbarzyńskiej inwazji. Intymność, jej zawartość, jako wielka tajemnica bywa też wielką pokusą. Nie brak tych, którzy wiele by dali za nasze tajemnice. Daliby dużo tylko za to, żeby je poznać. Tajemnice bowiem zazwyczaj spostrzega się jako większe niż są w rzeczywistości. Niezależnie jednak od tego, co tajemnice te kryją w sobie, a najczęściej nie kryją spraw kompromitujących czy występnych, chętka, by je zgłębić, pojawia się u wielu ludzi. Nie brak też takich, którzy aktywnie, z uporem dobierają się do intymności innych ludzi. I nie mam na myśli paparazzich czy tajnych agentów. Mam na myśli sąsiadów, narzeczone i narzeczonych, żony i mężów, szefów, koleżanki i kolegów z pracy, ale też dzieci i rodziców. Tajemnice szczególnie przeszkadzają, ba – drażnią – u bliskich. W jakimś momencie zaczynają być nawet wyzwaniem. Wtedy właśnie nasze notatki, nasze telefony, nasze kieszenie, szuflady, pendrajwy, komputery i wiele, wiele innych kuszą tych, którzy żądni są naszych tajemnic. Niektórzy mają dość samokontroli i dość przyzwoitości, aby powstrzymać się przed inwazją w cudzą intymność. Wielu jednak nie ma ani samokontroli, ani przyzwoitości. Ma tylko swój mały interes, żeby potajemnie wykraść cudzą intymność i panoszyć się w niej. Co dziwne, spora część tych, którzy dokonują inwazji w krąg cudzych tajemnic, uważa, że wkroczenie w ich własną intymność byłoby niedopuszczalne. Jest też druga strona medalu. Mowa o dobrowolnym udostępnianiu, a czasem wyprzedawaniu własnej intymności. I nie chodzi tu o dzielenie się intymnością w kręgu niewielu bliskich sobie ludzi. Tu chodzi o przenoszenie własnej intymności w sferę publiczną. Obnażanie się dosłowne i przenośne. Raporty publiczne z sypialni, toalety i lekarskiego gabinetu. Obnoszenie się z niewiernością, z patologicznymi upodobaniami. Wpychanie innym swojej intymności na siłę. Ci pierwsi – broniący intymności, chronią się też przed nadmiernym zainteresowaniem (najczęściej niezbyt zdrowym) ze strony innych. Ci drudzy, jak się zdaje, boją się utraty zainteresowania. Raczej poszukują go. Apelują do (najczęściej niezbyt zdrowego) zainteresowania innych. Pozostaje żałować, że ci, którzy pragną cudzej intymności, i ci, którzy wyprzedają swoją intymność, nie zaspokajają siebie nawzajem. Jednym i drugim, niestety, ciągle mało. Nie mogą się oprzeć, by nie sięgnąć do tajemnic swoich bliskich i znajomych, tak jak nie mogą się oprzeć, żeby nie podzielić się swoimi tajemnicami. W obu wypadkach oznacza to koniec pewnej części intymności. A bez niej trudno żyć. źródło opisu: http://www.charaktery.eu/charaktery/2012/09/wstepniak/