Dyptyk książkowy Cenzura w sztuce polskiej po 1989 roku to pierwsze opracowanie, w którym w sposób kompleksowy poddano analizie problematykę ograniczania wolności ekspresji artystycznej w III RP. Publikacja obejmuje dwa uzupełniające się ujęcia – prawne oraz historyczne (z uwzględnieniem politycznych i społecznych aspektów zjawiska). W tomie drugim autor poddaje krytyce problematykę immunitetu artystów i sztuki, a następnie podejmuje próbę narratywizacji dziejów cenzury w sztuce polskiej w latach 1989–2010. Na podstawie zgromadzonego materiału faktograficznego wychwytuje charakterystyczne jakościowe i ilościowe aspekty badanego zjawiska. W opisy cenzorskich przypadków wplata analizy porównawcze, wskazuje precedensy, symboliczne przełomy, ciągi lub korelacje wydarzeń, podkreśla także ich implikacje prawne (uwzględniając ustalenia z tomu pierwszego). W szczegółowy sposób omówiona została sprawa Doroty Nieznalskiej. Narracji historycznej towarzyszy, oparta głównie na prasie codziennej, refleksja nad polskim dyskursem medialnym o sztuce współczesnej. Książkę zamyka spis wypadków cenzorskich. Spis treści I. Immunitet artysty i sztuki – analiza krytyczna 1.1. Źródła i rozwój problemu 1.2. Typy obrony 1.3. Między autonomią a społecznym zaangażowaniem 1.4. Podsumowanie 1.5. „Manifest” Żmijewskiego II Z dziejów cenzury w sztuce polskiej po 1989 roku 2.1. Wprowadzenie 2.2. Okres przejściowy (1989 – 1992) 2.3. Okres formowania (1993 – 1998) 2.4. Okres eskalacji jakościowej – heroiczny (1999 – 2002) 2.5. Okres eskalacji ilościowej (2003 – 2007) 2.6. Okres stabilizacji (2007-2010) III Sprawa Nieznalskiej 3.1. Od medialnego skandalu do procesu 3.2. Media o procesie 3.3. Debata publiczna po wyroku skazującym 3.4. Interpretacje „Pasji” 3.5. Typy obrony w debacie medialnej 3.6. Wokół procesu 3.7. Na sali rozpraw 3.8 Podsumowanie Zakończenie źródło opisu: fundacjakulturamiejsca.pl źródło okładki: fundacjakulturamiejsca.pl