Książka Christiana Norberga-Schulza "Bycie, przestrzeń i architektura" opublikowana była w 1971 roku, czyli blisko trzydzieści lat temu. Były to akurat lata wielkich zmian w sposobie myślenia o metodach tworzenia architektury. Różne też w tym czasie (a zmiany pojawiły się kilka razy) rozumiano relacje pomiędzy budynkiem i jego otoczeniem. Tak jest do dzisiaj - koncepcje dotyczące przestrzeni miejskiej i przestrzeni w ogóle ewoluują coraz szybciej i możemy się spodziewać, że wczorajsze poglądy tego czy innego twórcy jutro będą nieaktualne. Są tego dwa powody: coraz szybciej zyskuje na znaczeniu pieniądz, rozumiany jako miara wymuszania podległości, i równie szybko traci na znaczeniu czas, rozumiany jako miara odległości pomiędzy rzeczami. Praprzyczyny obu zjawisk szukać trzeba w tym, co nazywamy globalizacją. Tutaj uwaga: wymieniając powody przyspieszenia konceptualnego w architekturze i budowie miast, nie przypisuje się im ujemnych konotacji. To tylko zanotowanie znaku czasu, nic więcej, potrzebne do stwierdzenia, że treść książki pisanej w 1970 roku oddalona jest od tego, co wiemy w roku 2000, o lata świetlne. W przypadku książki "Bycie, przestrzeń i architektura" tak właśnie jest, ale i nie jest tak. Książka ta bowiem należy do grupy tych dzieł, których wartość nie leży w cytowaniu aktualnych przykładów i których, jak albumu modnego architekta, nie odkłada się, gdy oczarowanie modną twórczością przemija. Gdybyśmy tak chcieli patrzeć na naszą książkę, to jasne, że ponieważ wspomniani twórcy wybudowali lub napisali po 1970 roku nowe dzieła (lub odeszli...), trzeba by szukać nowych wydawnictw. Te bardziej by przystawały do nowych czasów, można powiedzieć. Ale wstrzymajmy się z taką oceną, bo na książkę CNS patrzeć trzeba inaczej. Przekonuje o tym lektura, a czytając warto dokonywać swoistej jej analizy. Dopiero wtedy odkrywa się przed nami świat wielkiej architektonicznej myśli i doskonale budowanej teorii architektonicznej. źródło opisu: Wydawnictwo MURATOR, 2000 źródło okładki: Zdjęcie autorskie