To perła renesansowej poezji epickiej, uważana za epopeję narodową Chilijczyków. Jej autor był Hiszpanem, który w jednej ze swych podróży do Nowego Świata, był świadkiem tego, jak lud Araukanów bronił swych ziem przed konkwistadorami. Alonso de Ercila y Zúñiga, hiszpański szlachcic urodzony w 1533 roku, wykształcony na dworze późniejszego króla Filipa II, w wieku 22 lat udał się do Ameryki eksplorowanej przez trzecie już pokolenie konkwistadorów. Toczyły się tam wtedy walki o opanowanie terytoriów chilijskich, zamieszkałych przez bitnych i militarnie zorganizowanych Araukanów (Mapuczów), którzy jak żaden inny lud amerykański bronili swej niepodległości przez prawie trzy i pół stulecia. Ercilla, wrażliwy świadek i uczestnik tych wydarzeń, niezależnie od powstających relacji oficjalnych kronikarzy, zaczął tworzyć swoje własne świadectwo dla potomnych. Powstało w ten sposób piętnaście pieśni epopei La Araucana będącej perłą renesansowej poezji epickiej wychwalaną przez Cervantesa, a później przez Voltaire’a. Po powrocie do Hiszpanii i opublikowaniu księgi drukiem w roku 1569, Ercilla, zachęcony jej entuzjastycznym przyjęciem, kontynuuował tworzenie swej artystycznej wizji podboju, która ostatecznie rozrosła się w trzyczęściowe dzieło liczące w sumie trzydzieści siedem pieśni, przez Chilijczyków uznane za ich epopeję narodową. Prezentowane w tej książce polskie tłumaczenie Części Pierwszej poematu Ercilli, ukazuje się 444 lata po publikacji oryginału. źródło opisu: Instytutu Cervantesa źródło okładki: Instytutu Cervantesa