W książce "WIECZNA ŚWIADOMOŚĆ" - Naukowa wizja "Życia po życiu" - autor Pim van Lommel, kardiolog, poddał analizie naukowej zjawiska śmierci klinicznej. Przeprowadził on ośmioletnie badania prospektywne nad tym zjawiskiem. Wyniki zostały opisane w sławnym artykule w piśmie "Lancet". Doświadczenie śmierci klinicznej składa się z kilkunastu elementów. Nie wszystkie występują w każdym przeżyciu, ale wszystkie przeżycia na całym świecie, w każdej kulturze są do siebie podobne. Najczęściej spotykane elementy to: uczucie opuszczenia ciała i obserwowanie własnego ciała i otoczenia z pozycji "wiszenia" nad nim; przemieszczanie się tunelem w kierunku światła; spotkanie ze zmarłymi bliskimi lub przyjaciółmi; przebywanie w nieziemskim otoczeniu; poczucie wszechogarniającej miłości; spojrzenie wstecz (czasami w przyszłość) na własne życie wraz z osądzeniem dobrych i złych uczynków. Oprócz przeżyć pozytywnych zdarzają się doświadczenia negatywne - uczucie spadania, samotności, oddzielenia, doświadczenie przebywania w "piekielnym" otoczeniu. Doświadczenia śmierci klinicznej występują w przypadkach krytycznego stanu zdrowia, czyli ustania pracy serca, utraty przytomności po wypadkach, w śpiączce, ale również w stanach śmiertelnego strachu, odizolowania, osamotnienia. Mogą się zdarzać w sytuacjach całkowitego relaksu, medytacji. Autor zastanawia się, co może być przyczyną występowania takich doświadczeń. Analizuje, co dzieje się w ciele człowieka w momencie ustania pracy serca i ustania pracy mózgu. Dochodzi do wniosku, że praca mózgu i stan mózgu nie mogą być decydującym miejscem powstawania świadomości, ponieważ doświadczenia śmierci klinicznej, jasnej i rozszerzonej świadomości, zdarzają się w wypadkach śmierci mózgu - czyli ustania wszelkiej aktywności mózgu. Wykazuje też, że ze względów fizjologicznych i sytuacji, w których takie doświadczenie występuje, nie są to objawy niedotlenienia. Następnie autor zapoznaje nas z podstawowymi pojęciami fizyki kwantowej. Okazuje się, że zjawiska mechaniki kwantowej prawdopodobnie, jak wykazują ostatnie badania, odnoszą się również do systemów żywych. Ta wiedza skłania autora do przedstawienia koncepcji nielokalnej świadomości. Człowiek jest "odbiornikiem i nadajnikiem" świadomości, z nielokalnej przestrzeni odbiera część informacji nieskończonej świadomości a jednocześnie wytwarza świadomość, która staje się częścią nieskończonej świadomości. Nie tylko mózg pełni rolę interfejsu między nielokalną przestrzenią a ciałem. Wydaje się, że dużą rolę odgrywa tu DNA śmieciowe. Do tej pory jego rola nie jest dokładnie znana, ale im bardziej skomplikowany organizm, tym więcej zawiera DNA śmieciowego. Zjawiska kwantowe na poziomie komórek i cząstek elementarnych, rezonansu spinu jądrowego, mogą być wytłumaczeniem sposobu przekazywania informacji do ciała. Teoria nieskończonej świadomości może tłumaczyć nie tylko zjawisko doświadczenia śmierci klinicznej, ale również zjawiska wizji na łożu śmierci, podwyższonej intuicji, telekinezy, spotkań perimortalnych i postmortalnych oraz transplantacji pamięci. Autor przedstawia liczne przykłady opisów zjawisk doświadczenia śmierci klinicznej w historii - od starożytnego Egiptu, Indii, Rzymu i Grecji (Platon), do "Boskiej komedii" Dantego i medycznych opisów z XIX wieku. Na zakończenie autor zastanawia się nad wpływem tej nowej wiedzy na etyczne i medyczne kwestie nowoczesnego świata - dawstwo organów, transplantację, opiekę paliatywną, eutanazję.