Gdzie wola, tam więcej świata. Bo nie zna życia, kto nie przeszedł przewieszki, chociażby prostej, asekurowanej łańcuchem, gdzieś na Orlej Perci w Tatrach. Przewieszka zaś to formacja skalna, która jest ujemnie odchylona od pionu. Wspinaczka w niej uchodziła kiedyś za niemożliwą. Gdy przyjmuje kształt odwróconego blatu, głową w „dół” trzeba iść do „góry”, wbrew prawu grawitacji? I taka jest „przewieszka” Magdaleny Nowickiej. To zbiór napisany wbrew oczekiwaniom, gustom, zachętom. Wydaje się niespójny, ale zarazem w owej niespójności świeży. To tomik w ciągłej drodze, stawaniu się, wspinaniu na wyżyny mówiącego podmiotu – wbrew prawu powszechnego ciążenia poezji ostatnich lat, w której liczy się projekt, próba cyzelowanego języka. Stoi za tym złudzenie, że można stworzyć wiersz doskonały, czysty. Wiersze Nowickiej to rysa, pęknięcie, ale przede wszystkim literacko uwierzytelniona przygoda podmiotu lirycznego ze światem. Łapczywy jest ten wiersz, próbuje zagarnąć w siebie i uzgodnić mnogość powidoków świata, mnogość poetyk. To poezja głodna życia i doświadczania – ludzi, gór, ciała, granic. A w tle wspina się radosna, czupurna dziewczęcość, która nie pozostawia miejsca na kalkulację poetyckiego gestu. Rysą można pokonać litą ścianę, wystarczy mieć trochę nierówności na dziewczęcą piąstkę, potem trawers w bok i dokąd dalej? GastonRebuffat powiedziałby: „Gdzie wola – tam i droga”. To wspina się młodość, proszę państwa, młodość i więcej świata w poezji. Radosław Wiśniewski źródło opisu: http://arterie.h4v.eu/biblio-arterii/20-biblio/108-przewieszka źródło okładki: http://arterie.h4v.eu/biblio-arterii/20-biblio/108-przewieszka