Minipowieść poetycka, z elementami realizmu magicznego i symbolizmu. Za pomocą wieloosobowej narracji, opowiada historie kilku bohaterów, w większym lub mniejszym stopniu związanych ze sobą. Wszystkich ich łączy niezwyczajna wrażliwość i różnego rodzaju niedostosowanie... Ida bardzo boi się świata. Przeraża ją niemal wszystko. Wbrew temu postanawia oswoić swój strach, walczyć z nim. "Kiedy coś wydaje ci się nie do zniesienia, musisz to sobie uznośnić" - mówi i spędza noc na wzgórzu, na którym grasuje wodnik. Wyjazd do stolicy jest kontynuacją tej walki. Tobi od początku przeczuwa, że nie pasuje. Ma wrażenie, że urodził się za szybą, która uniemożliwia mu dotknięcie prawdziwego życia. Obsesyjnie poszukuje przyjaciela - lecz czy zamknięcie kogoś w szafie to właściwy sposób? Filip ma dość świata. Boi się go i gardzi nim. Poddał się, czy może zbuntował? Odkąd zrozumiał, że niczego więcej od niego nie potrzebuje, zasłonia okna kocami, zatyka wszystkie dziurki od kluczy i postanowia nigdy więcej nie opuścić własnego domu. Marianna uwielbia sprzątać, a zwłaszcza robić pranie. W ten sposób próbuje oswoić się z niebyciem. Ponieważ nie potrafi ogarnąć żadną myślą ani słowem, własnej samotności i strachu przed nieuchronną śmiercią, wykrzykuje ten strach, stojąc na pomoście nad rzeką. Mówią o niej - wariatka. I jak zwykle - niewiele rozumieją... Chłopiec o miodowych oczach mieszka w wielkim, kamiennym mieście. Najbardziej lubi stać w kuchennym oknie i obserowować okna sąsiedniego bloku. Pewnej nocy w jednym z nich pojawia się cień ... Opowieść o dorastaniu, traceniu złudzeń, poszukiwaniu przyjaźni, różnych rodzajach samotności. O tym, że niczego nie można mieć na własność. I o tym, że dzieciństwo to najprawdopodobniej najlepsze, czego możemy spodziewać się od świata. Źródło: www.mybook.pl