Na początku listopada 2008 roku w Krakowie miały miejsce trzecie dni Jana Pawła II, których tematem przewodnim było „Piękno”. Z tej okazji została przygotowana antologia tekstów Karola Wojtyły/Jana Pawła II starająca się zebrać Jego myśli o pięknie. Publikację tą słowem wstępnym poprzedził o. Jarosław Kupczak OP. W nowożytnej, zachodniej teologii chrześcijańskiej nastąpiło „zapomnienie o pięknie”. Hans Urs von Balthasar wskazuje, iż przyczyny tego stanu leżą w racjonalizmie i upodabnianiu się metody teologicznej do metod nauk szczegółowych. Teologiczna estetyka Balthasara jest jedną z najważniejszych nowożytnych prób przywrócenia należytego miejsca pięknu w refleksji teologicznej. Kwestia ta nie jest obojętna również Janowi Pawłowi II, którego również należy zaliczyć do grona teologów, którzy poświęcili należytą uwagę pięknu. Karol Wojtyła podejmuje już we wczesnej twórczości temat piękna stworzenia. W wierszach Renesansowego psałterza odbija się piękno natury, piękno zwyczajów słowiańskich. W wierszu Symphonie – scalenia wybija się prawda, iż piękno jest pomostem między stworzeniem i Stwórcą. Piękno istnieje jednak w świecie pełnym zła i niesprawiedliwości, toteż piękno, jak i człowiek potrzebuje odkupienia (Brat naszego Boga). Piękno w refleksji filozoficznej Karola Wojtyły pojawia się w kontekście etycznym i antropologicznym. W Wykładachl ubelskich pojawia się obok dobra, wartości moralnej, wolności woli, normy etycznej, szczęścia, przyjemności. Następnie w Miłości i odpowiedzialności, w analizie ludzkiej miłości, gdzie Wojtyła przypomina, że ludzki eros kieruje się ku pięknu, zmysłowość zwraca się ku pięknu ciała, a uczuciowość odkrywa wewnętrzne piękno osoby. W encyklikach, listach, przemówieniach Jana Pawła II obecna jest refleksja o pięknie w sposób fundamentalny zakorzeniona w teologii stworzenia. Bóg jest Pięknem, stąd wszelkie piękno wskazuje na swoje źródło i proponuje zachwyconemu, kontemplującemu podmiotowi duchową wędrówkę, które ma charakter teodycei. Papież podkreśla bliskość sztuki i wiary, stwierdza wręcz: „świat pozbawiony sztuki z trudem otworzyłby się na wiarę”. Dzieła artystyczne (o ile są autentyczne) otwierają się jak znaki na niewidzialną rzeczywistość Boga, one, które rozpoczynają się z zachwytu w sercu artysty zwracają się ku obliczu drugiego człowieka niosąc nadzieję. wybór tekstów i oprac. Dariusz Radziechowski ; sł. wstępne Jarosław Kupczak źródło opisu: Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego, 2008