Księga Jaskini Skarbów, często zwana także krócej - Jaskinią Skarbów, to jedna z apokryficznych ksiąg nowotestamentowych, której autorstwo jest przypisywane św. Efremowi Syryjczykowi. Istnieje również opinia, iż apokryf powstał w Mezopotamii, w środowisku i języku syryjskim, w wieku IV (a w późniejszym okresie był jedynie przeredagowywany czy też uzupełniany) i jeśli nawet nie sam św. Efrem jest jego autorem lub redaktorem, to może nim być ktoś z jego otoczenia, z jego szkoły. Dla Zachodu Jaskinię Skarbów odkrył Giuseppe Simone Assemani (1687-1768), duchowny maronicki rodem z Hasroun na północy Libanu, wybitny orientalista i pracownik Biblioteki Watykańskiej. Sam Assemani, chociaż wiedział co zawiera Księga Jaskini Skarbów - mianowicie okres pięciu i pół tysiąca lat dziejów ludzkości, od stworzenia świata do śmierci Jezusa Chrystusa, bliżej się nią nie zainteresował. Apokryf doczekał się gruntownego badania i publikacji dopiero w XIX wieku. W roku 1883 Carl Bezold opublikował pierwszy przekład syryjskiego tekstu księgi. Należy zwrócić uwagę na pełny tytuł apokryfu, który brzmi: Księga Jaskini Skarbów. Księga następstwa pokoleń. Historia patriarchów, królów i ich następców od stworzenia świata do ukrzyżowania Chrystusa. Chociaż w tytule, jako pierwsza, występuje Jaskinia Skarbów, czyli miejsce na zboczu góry poniżej Raju, gdzie Adam i Ewa zamieszkali po popełnieniu grzechu pierworodnego i wypędzeniu ich z Edenu, nie ona jest najważniejsza. Najważniejsze są bardzo szczegółowe genealogie zawarte w tej księdze, czyli właśnie owo „następstwo pokoleń” mające ukazać, iż Jezus Chrystus był potomkiem Adama. I z tego właśnie powodu księga owa winna mieć szczególne znaczenie dla chrześcijan. źródło opisu: http://ksiegarnia-armoryka.pl/Ksiega_Jaskini_Skarbow.html źródło okładki: http://ksiegarnia-armoryka.pl/Ksiega_Jaskini_Skarbow.html