Książka Kamienice czynszowe Warszawy 1864–1914 to studium poświęcone miejskiej przestrzeni – przestrzeni wielorakiej, tak jak wielorakie były części tworzące kamienicę czynszową, najpopularniejszy typ architektoniczny ówczesnych miast. Składały się na nią podwórza, przestrzeń wspólna klatek schodowych, korytarzy, strychów i piwnic oraz przestrzeń prywatna mieszkań. Na tle szerokiego kontekstu kształtowania się tego typu architektonicznego poczynając od średniowiecza ukazana jest specyfika kamienic dziewiętnastowiecznych: proces ich powstawania i porównania między Warszawą a metropoliami zachodnimi oraz – co wydaje się najistotniejsze – przedstawieni są z bliska lokatorzy kamienic. Badania obejmowały różnorodne źródła, z których na pierwszym miejscu wymienić należy wspomnienia mieszkańców kamienic oraz prasę. Ważnym elementem książki jest też bogata ikonografia. Układ treści jest stricte przestrzenny: czytelnik po kolei poznaje poszczególne części tej wielkiej struktury społeczno-architektonicznej, od najbardziej publicznej do tej najbardziej prywatno-intymnej. Badania składające się na fascynującą treść książki można uplasować w dziedzinie pośredniej między historią architektury a historią społeczną (a nawet polityczną – co jest ważne w kontekście miasta zniewolonego, jakim była Warszawa), łączy ona bowiem te dwa spojrzenia na fenomen kamienicy czynszowej. źródło opisu: http://www.ihpan.edu.pl/aktualnosci/1890-nowosci-w...(?) źródło okładki: http://www.ihpan.edu.pl/aktualnosci/1890-nowosci-w...»