Sandra Wolska – dojrzała wiekiem, młoda duchem pisarka, zadebiutowała właśnie książką, którą trzymasz w dłoni. Autorka pochodzi z prastarego Głogowa, miasta na Dolnym Śląsku, który zasłynął w 1109 roku z bohaterskiej obrony grodu, obleganego przez wojska niemiecko-czeskie. Jest spełnioną kobietą, matką czwórki dorosłych już dzieci, z wykształcenia socjologiem o specjalności komunikacja społeczna i badanie rynku, od lat z powodzeniem pracuje w prestiżowym przedsiębiorstwie na stanowisku specjalista do spraw windykacji. Do napisania książki skłoniły ją traumatyczne przeżycia z dzieciństwa i kilkutygodniowy pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Prawie cała akcja toczy się w jego murach. Autorka wprowadza nas w meandry życia w tym dziwnym, mało dostępnym świecie i od czasu do czasu pozwala odetchnąć, zabierając nas w podróż w czasie do swoich fantastycznych snów, swego dzieciństwa, a nawet dzieciństwa swojej matki. Podejmuje także próbę oceny procesu leczenia, dokonuje samoanalizy, czy okazało się dla niej celowe i skuteczne. Nie przeszkadza to jej w zachowaniu dystansu do siebie, swojej choroby i słabości, które niejednokrotnie pokazują, że mogą nie tylko reorganizować życie, mogą być także inspiracją do tworzenia, spełniania marzeń, mogą być powodem i do odbierających chęci do życia upadków, i zwycięskich wzlotów. Książka może zaciekawić nie tylko osoby chore, tak jak autorka, na psychozę maniakalno-depresyjną, ale i wszystkie te, które stykają się z chorobą w ten czy inny sposób. Po książkę mogą sięgnąć także ci szczęśliwcy, którzy nigdy nie borykali się z depresją, ale chcieliby poznać jej skutki od tzw. kuchni i u źródła, jakim jest sam chory. Choroba nie musi oznaczać degradującego piętna, z tym piętnem można i żyć, i pracować, czego dowodem jest wraz z autorką wielotysięczna rzesza chorych na depresję. źródło opisu: http://www.radwan.pl/index.php?page=shop.product_d...(?)